TÂRUMAR
gönlüm hazen evi, yer yer bertaraf
parmak izlerim doğuşu, avuç içlerim ölümü resmediyor
aşk, nereden bakarsan bak hep sana benziyor.
kavuşmuyor, ne iki yaka ne ellerimiz
kopmuyor kıyamet, incindiğimiz yerden.
suretin hep benden daha çok, ben.
hiçbir mızrak ayırmıyor ki derdimizi ikiye
dostlar hep erken zerk ediyor okları sırtımıza
bir seni biliyorum sığınacak yer.
etrafım sarılmış, sarılmayı bilmeyen kara kollarla
kötü insanlarla konuşlanmış kader, şimali sana ayırmış
gözlerin bir türlü uğrayamadığım şifahane.
heybemde her şey sana dair, ufalanmış kelimelerim
gönlüm hep anne, sana büyütüyorum tüm şiirlerimi
daha hiçbir ayna gösterebilmiş değil güzelliğini.
bin ayrılık, bir vuslat etmiyor pratikte
kabuk bağlamıyor yaram, kalb-i muztarib!
öyle bir hayat ki, hiçbir şeye yetmiyor şu sevmek işi.
ismin mahşer yeri, harf harf dağılmış
ki ruhum parçalandığında ismin toparlar beni.
ey sevgili, ben usanmadan sana ölüyorum kalubeladan beri.
Rabia Bulduk
