1967 yılında Boston Maratonu’na katılan ilk kadın Kathrine Switzer, kadınların koşamadığı maratonda koşarken birçok kez engellenmeye çalışılmıştır. Ancak erkek arkadaşının büyük desteği ile yarışmaya devam eden Kathrine Switzer yarışı tamamlamıştır.
“Çünkü kadınlarda burada koşmayı hak ediyor”
Bu olaydan sonra Amatör Atletizm Birliği, kadınları erkeklerin katıldığı bütün yarışlardan ve dolayısıyla maratona katılmaktan da men eder. Kathrine Switzer’ın da dahil olduğu bir grup koşucu kadın verdikleri büyük çabalar ile 1972 yılında kadınların ilk defa resmi olarak Boston Maratonu’na katılmaya hak kazanmalarını sağlarlar.
Boston Maratonu’nda Bir Kadın: Kathrine Switzer
19 Nisan 1967 Boston Maratonu ve Kuralları çiğneyen maratoncu, Kathrine Switzer!
Kathrine Switzer uzun zamandır en ikonik figürlerden biri olmuştur. Sadece 1967’de Boston Maratonu’nu resmi olarak koşan ilk kadın olarak engelleri aşmak için değil, aynı zamanda pozitif küresel sosyal değişim yaratmak için değil. Milyonlarca kadın sayesinde artık basit koşma eylemi ile güçleniyor 1967 yılında Boston Maratonu’nda koşacak atletler arasındaki bir isim, maratonu dereceyle bitirenlerden daha fazla ses getirecek, bir ilki başaracak ve pek çok kadın için örnek olacaktı.
5 Ocak 1947 yılında Amberg’de dünyaya gelen Kathrine Switzer, Amerikalı yazar, TV yorumcusu ve maraton koşucusudur. 1967 yılında katıldığı maraton ile birçok kadına örnek olan Kathrine Switzer, bir ilki başarmıştır. İşte Kathrine Switzer’ın kendi kaleminden Boston Maratonu macerası…
Kathrine Switzer anlatıyor;
Aralık 1966’nın ortalarında, vahşi bir kar fırtınasında karanlık altı millik bir koşuda, nazik ve yaşlı koçum Arnie Briggs ile korkunç bir tartışma yaşadım. Syracuse Üniversitesi’nde 19 yaşında bir gazetecilik öğrencisiydim ve orada veya bu konuda başka hiçbir yerde kadın koşu takımı olmadığından, erkek kros takımıyla gayri resmi olarak antrenman yapmaya başladım. Ekiple yıllarca eğitim almış 50 yaşındaki Arnie ile burada tanıştım. Arnie aslında üniversite postacısıydı ve 15. Boston Maratonu’nun emektarıydı. Bir kadının koşmak için dışarı çıktığını görünce heyecanlandı ve beni konuşarak eğitim kanadının altına aldı. Arnie beni böyle zorlu akşam koşularında kandırmak için ünlü Boston’ların hikayelerini anlattı.
“Boston Maratonunu hiçbir kadın koşamaz,” diye karşılık verdi Arnie.
“Neden olmasın? Gecede 10 mil koşuyorum! ”
Arnie’e, Roberta Gibb’in (Boston Maratonu’nun tamamını koşan kadın) geçen Nisan ayında yarışa katıldığını ve bitirdiğini söylediğimde kırılgan kadınların koşması için mesafenin çok uzun olduğu konusunda ısrar etti.
“Boston Maratonunu hiçbir kadın koşmadı!” diye bağırdı. Sonra ekledi, “Herhangi bir kadın yapabilseydi, yapabilirdin, ama bunu bana kanıtlaman gerekirdi. Mesafeyi antrenmanda koşarsan, seni Boston’a ilk götüren ben olurum.”
Kasvet ve pulların arasından sırıttım. Kahretsin, diye düşündüm, bir koçum, bir antrenman partnerim, planım ve bir hedefim var: dünyanın en büyük yarışı – Boston.
Maratondan üç hafta önce, Arnie ve ben 26 millik denememizi yaptık. Evimiz boyunca aşağı indiğimizde, çok kolay hissettirdi, bu yüzden, Boston hakkında daha fazla kendimize güvenmek için beş millik bir döngü daha koşmamızı önerdim. Arnie isteksizce kabul etti. 31 millik koşumuzun sonuna doğru griye dönmeye başladı. Bitirdiğimizde, ona sevinçle sarıldım. Ertesi gün Arnie yurduma geldi ve yarışa kaydolmam için bana ısrar etti. Kayıt yaptırmadan koşmanın yanlış olduğunu ve ayrıca sporumuzun katı yönetim organı olan Amatör Atletizm Birliği ile ciddi başım belaya girebileceğini söyledi. Kural kitabını ve giriş formunu kontrol ettik; maratonda cinsiyetle ilgili hiçbir şey yoktu. AAU numaramı doldurdum, giriş ücreti olarak 3 $ nakit ödedim, her zaman adımı imzaladığım gibi imzaladım, “KV Switzer, ”Ve kondisyon belgesi almak için üniversite revirine gitti.
“Bir kız maraton koşabilirse ben de maratonda koşabilirim”
Arnie seyahat izinlerini aldı ve girişlerimizi postaladı. İki hafta sonra, 235 kiloluk eski bir Amerikan futbolcusu erkek arkadaşım, Big Tom Miller Boston’da koşacağını söyled. Ama antrenman yapması gerekmediğini çünkü “kız maraton koşabilir, ben de maratonda koşabilirim” diye düşünüyordu. Tom atletik olan her şeyde otoriteydi ve caydırılmazdı. Daha sonra üniversitenin ülkeler arası ekibinden John Leonard da gelmeye karar verdi. Sonuçta, maratona çıkmaya hazır oldukça zorlu bir ekibimiz vardı.
1967’de, Massachusetts eyaletinde Boston Maratonu 19 Nisan Çarşamba Vatanseverler Günü’ydü. Boston Maratonu’nu benim için özel kılan şeylerden biri de tarihsel önemiydi. O tarihin bir parçası olacağımı bilmiyordum. Boston’u bir şeyi kanıtlamak için gitmiyordum; Ben sadece ilk maratonunu koşmak isteyen bir çocuktum. Salı öğleden sonra Arnie, John, Tom beni aldı ve saat 3’te Boston’a gitmek için yola çıktık. Natick’te bir motel bulduk ve akşam yemeği yedik. Yolculuk benim için bir sonsuzluk gibiydi ve bende yaklaşan bir kıyamet hissi vardı. Burada saatte 40 mil hızla gidiyorduk ama benim için sonsuza kadar sürüyor gibiydi. O geceden beri, etkinlikten önce maraton parkurunu hiç görmedim. Gerçekte 26 milin ne kadar uzun olduğunu görmek tamamen moral bozucu olabilirdi.
“Lanet olsun, evlat, yapabilirsin. Dayanıklısın, eğitildin, harika yapacaksın!”
Odama döndüğümde Virginia’daki ailemi aradım. Önce bir maratonun ne olduğunu ve sonra neden Boston’da olduğumu açıklamak zorunda kaldım.
Babama “Yarışı bitirmek benim için önemli.” dedim. Babamın, benim için herhangi bir kaygıya kapıldığının çok iyi farkındaydım; ama aynı zamanda bana karşı güven eksikliği duymadığını da biliyordum. Ve mükemmel bir şekilde beni motive etti. “Lanet olsun, evlat, yapabilirsin. Dayanıklısın, eğitildin, harika yapacaksın!”
O cümleler tam da duymam gereken şeydi. Babam eğitimsiz olarak katılmadığımı biliyordu. Bu maraton olayı bir sürpriz olmasına rağmen, benden hiç şüphesi yoktu. Ona açıklayamadığım şey, yani kimsenin bilmediği şey, maratonun tahmin edilemez olduğuydu. Tuhaf bir şey olabileceği ya da bana bir şey olabileceği! İshal olabilirim, arabasının kapısını açan bir serseri bana çarpabilirdi. Arnie bana böyle bir şeyin olduğunu bir kez söyledi. Sonunda, kontrol edemediğim şeyler hakkında endişelenmek için çok yoruldum. En çok endişelendiğim şey cesaretimi kaybetmekti. Heartbreak Hill beni kırarsa, gerçekten canımı yaksa, alıştığımdan daha zorlaşırsa, koşmaya devam etme cesaretine sahip olur muydum? Korkunç olursa, cesaretim olmayacak diye endişelendim.
Boston Maratonu öğlen saatlerinde başladı…
Boston Maratonu öğlen saatlerinde başladı, biz içeride uyuduk ve saat 9’a kadar kahvaltı yapmadık. Arnie yemek yememizi söyledi; uzun bir gün ve dışarısı soğuk olduğu için çok yakıta ihtiyacımız vardı. Bu yüzden her şeyi yedik: pastırma, yumurta, krep, meyve suyu, kahve, süt, ekstra kızarmış ekmek.
İşin garibi, hava beni ilgilendirmedi böyle bir havada beş ay antrenman yaptık. Can sıkıcı olan şey, yeni ütülenmiş bordo şortum ve üstümle başlangıçta güzel ve kadınsı görünmek istememdi. Odalarımıza geri döndük, eşyalarımızı topladık ve dikkatlice makyaj ve altın kulaklık taktım. Tom tuvaletin arkasından bir hijyenik ped torbası ve büyük bir çengelli iğne tutarak kapıma vurdu. Burada, bunları eldivenlerimizin arkasına tutturuyoruz. Dekstroz tabletleri tutmak için mükemmeldirler. Bak, çuvalın altına dört tablet koy, üstünü yırt, katla ve eldivenine tuttur. Dekstroza ihtiyacınız olduğunda onu yırtıp açarsınız.
“Dekstroza neden ihtiyacınız var?” diye sordum.
Enerji için şeker, anladın mı?
Beni aptal hissettiren o ses tonunda söyledi. Şekerin size, bir parça ekmekten daha fazla enerji vereceğini bilmiyordum. Çoğu kez koşarken aç ve yorulmuştum, ama asla şeker istemedim ya da onu enerjiye eşitlemedim. Ona “şekere ihtiyacım yok; daha önce hiç ihtiyacımız olmadı.
“Nereden biliyorsunuz? dedi. “Omuz silktim. Tartışmamak daha kolaydı. Yine de kendimi aptal hissettim, ama arabaya vardığımda Arnie ve John’un eldivenlerine hijyenik ped çantaları da yapıştırdılar. Ne takım ama!
“K. “261” Switzer”
Hopkinton Lisesine gittiğimizde, kar gerçekten yağıyordu. Takım olarak önceden girdiğimiz için, yarış organizatörleri takım kaptanı için bir araya geldi. Birkaç dakika sonra, Arnie ön ve arkalarımıza sabitlemek için zarf ve ikişer numara önlükle çıktı; karton plakalara benziyorlardı. Basılmış başlangıç listemizde isimlerimize baktık ve birbirimize endişeyle gülümsedik. “K. “261” in yanında yazılı olan Switzer” görmek beni biraz heyecanlandırdı. Programda 741 kişi listelendi, büyük bir yarış olacaktı.
Numaralarımı bordo üstüme değil sweatshirtüme yapıştırdım. Tüm yarış boyunca o sıcak tişörtü giymek için son taahhüt buydu. Isınmaya başladık. Hepsi gri eşofmanlı, bazıları kapüşonlu, bazıları naylon rüzgarlıklı, bazıları çıplak bacaklı ve bazıları pantolonun üzerinde şortlu, hiç anlayamadığım bir ter giyme yöntemi olan herkes farklı yönlere doğru fırlıyordu. Hepimiz paçavralar gibi birbirine benziyorduk.
Koşucular koşarak geçerken, çoğu gergin gözlerini önde tuttu, ön konsantrasyonda kayboldu, ancak çoğu çift çekim yaptı ve yaptıklarında ben de gülümser ya da küçük bir el salladım. Evet, ben bir kızım, geriye baktım dedi. Bu adamların çoğu heyecanla dönüp koşmaya başladılar.
“Hey! Yol boyunca gidecek misin? ”
“Tanrım, burada bir kız görmek harika!”
“Karımı koşturmak için bana bazı ipuçları verebilir misin? Onu başlatabilirsem çok sevinir.”
“Bu kız beni yere düşürdü!”
“Arnie, Boston’da hoş karşılanacağınızı söylemiştim,” dedi. Gerçekten çok hoş karşılandım. Kendimi özel hissettim ve kendimle gurur duydum. Diğer kadınların bilmediği bir şey biliyordum ve kendimi tamamen kendini beğenmiş hissediyordum. Başlangıca doğru koşarken;
Tom, “Tanrım, ruj sürüyorsun!” Dedi.
Her zaman ruj sürüyorum. Bunun derdi ne?”
“Birisi senin bir kız olduğunu görebilir ve kaçmana izin vermeyebilir. Çıkar onu.”
“Rujumu çıkarmayacağım”
Silah ateşlendi ve sonunda başlamıştık.
Ve başlangıca böyle vardık. Akla gelebilecek her başlangıçta, kalem benzeri bir alana akan bir koşucu kalabalığı vardı. Huninin kapısında panoya tutan Boston Atletizm Derneği yetkilileri, yakalarında mavi kurdeleler bulunan uzun paltolar ve keçe şapkalar giymişti. Herkes sırılsıklam oldu; ağılda duran koşucuların omuzları gibi şapkalar da kar yağıyordu. Oldukça düzensizdi ve yetkililer heyecanlıydı. Koşucular kapıdan geçerken önlük numaralarını kontrol ediyorlardı; Numaramı kontrol edebilmeleri için büyük dış kazağı kaldırdım ve görevli elini omzuma koydu ve beni nazikçe ileri itti ve;
“Hadi koşucular, içeri girelim, sadece burada hareket etmeye devam edin!” Sahanın arkasına doğru ilerledik ve Arnie, “Gördün mü? Sorun değil!”
Çevremizdeki erkekler, yanlarında bir kadın olduğu için mutluydu. Şu anda kesinlikle dikkat çekmek istemedim, ama bir koşucu karısının çitin diğer tarafında karısının birlikte çekilmesi konusunda ısrar etse bile, birlikte fotoğrafımızı çekmeye çalıştım. Sonra kalabalık sustu; önden birisi duyuru yapıyor olmalı. Silah ateşlendi ve sonunda başlamıştık.
Bir koşu etkinliğinde hiç olmadığı kadar kendimi evimde hissettim.
Arnie ile aylarca süren eğitimden ve bunun hakkında hayal kurduktan sonra, buradaydık. Köyün yanı sıra ve 135 numaralı yolun yokuş aşağı, hepsi bilinmeyen, ancak hepsi bunun ne anlama geldiğini anlayan ve çok çalışan yüzlerce en yakın arkadaşımızla birlikte buraya gelmek için. Bir koşu etkinliğinde hiç olmadığı kadar kendimi evimde hissettim.
Her maratonun ilk birkaç mili eğlencelidir. Daha sonra canının yanacağını biliyorsun, bu yüzden bu zamanın tadını çıkarmalısın. Böylece, küçük grubumuzda koşarken, yanımızdan geçen birçok iyi dilekçiye teşekkür ediyorduk. Arnie ve Tom onlar, benimle koşuyorlardı. Tüm olumlu teşvik, onlara daha önce hiç sahip olmadıkları ilgiyi verdi. Sonra, yaklaşık dört mil sonra, korna sesleri geldi ve biri bağırdı, “Aşın, koşucular sağa doğru hareket edin!” Fotoğraf basın kamyonu yanımıza yaklaştı her biri temiz bir çekim yapabildi.
Ancak birdenbire, kamyon tam önümüzde olmak için yavaşladı ve fotoğrafçılar bizim fotoğraflarımızı çekiyorlardı. Aslında yarışta bir kadın, numara giyen bir kadın gördükleri için oldukça heyecanlanıyorlardı! Numaramı ve ismimi çektiler. Hepimiz gülmeye ve el sallamaya başladık, bu bizim “Gece haberlerinde merhaba anne” anımızdı ve eğlenceliydi.
“Defol git yarışımdan! O numaraları bana geri ver!”
O sırada yolun ortasında paltolu ve keçeli bir adam bana parmağını sallıyordu; yanımdan geçerken bana bir şey söyledi ve elimi uzandı ve eldivenimi yakalayıp çıkardı. Çatlak bir seyirci olduğunu düşünmüştüm, ama yanından geçerken yakasında mavi ve altın renkli bir BAA kurdelesi yakaladım. Nereden gelmişti? Birkaç dakika sonra, arkamdan hızla yükselen deri ayakkabıların sürtünme sesini duydum, kauçuk tabanlı koşu ayakkabılarının sessiz gümbür gümbürtüsü arasında uzaylı ve endişe verici bir ses. İçgüdüsel olarak kafamı hızla çevirdim ve şimdiye kadar gördüğüm en vahşi yüze baktım. İri bir adam, çıplak dişleri olan kocaman bir adam saldırmaya hazırlandı ve ben tepki veremeden omzumu tuttu ve beni geri savurarak, “Defol git yarışımdan! O numaraları bana geri ver!” dedi.
Sonra beni önünden geriye doğru kaydırdı, tam ondan geriye atladığım gibi önlük numaramı koparmaya çalıştı. Rakamları kaçırdı, ama o kadar şaşırdım ve korktum ki pantolonumu hafifçe ıslattım ve koşmak için döndüm. Ama şimdi adam gömleğimin arkasına sahipti ve sırtımdaki önlük numarasını kaydırıyordu. Hiç düşünmeden, uzaklaşmaya çalışırken, küçük cesur Arnie’nin ona çarptığını ve onu uzaklaştırmaya çalıştığını gördüm. Arnie ona, “Onu rahat bırak Jock! Antrenmanlarını ben yaptırdım! Bırak onu!” dedi. Ve adam bağırdı, “Bundan uzak dur, Arnie!” ve onu bir sivrisinek gibi savurdu.
Kathrine Switzer yaşadığı dehşet dolu bu anları şöyle ifade eder; “Kendimi adamın elinden kurtarmaya çalışırken, ‘Arnie bu manyağı tanıyor’ diye düşündüm. Midem ağzımdaydı. Hayatımda hiç bu kadar utandığımı ve korktuğumu hatırlamıyorum. O ana dek hiç tartaklanıp, kaba kuvvete maruz kalmamıştım. Fiziksel şiddet ve saldırının aniliği beni serseme çevirmişti. Oraya kök salmış gibi donup kaldığımı, hiçbir yere kıpırdayamadığımı hissediyordum. Gerçekten de öyleydi. Tişörtümü yakalamıştı, bırakmıyordu.”
Kathrine Switzer için her şey tersine dönmüştür.
Sevgilisi Tom Miller ikinci müdahaleyi yaparak, Jock Semple’ı yolun kenarına itmeyi başarır. Katherine Switzer adamın elinden kurtulur ve maruz kaldığı terörün yükselttiği adrenalinin etkisiyle ve Arnie Briggs’in yangından kaçarmışçasına koş komutuyla hızla uzaklaşmaya başlar. Hayatında ilk defa maruz kaldığı bu şiddetin yarattığı düşünceler kafasında hızla uçuşmaktadır. “Güçlü bir kadın olarak” yaşadığı olay karşısında çaresiz kalışı, sevgilisinin müdahalesi, bu müdahaleye karşı memnuniyet yerine pişmanlık hissedişi ve maraton kurallarına karşı gelmiş olduğu için tutuklanma endişesi! O kadar küçük düşmüş hisseder ki, çok kısa bir an için bile olsa yarışı bırakmayı düşünür. Zihnine üşüşen bu düşünceleri hızla kovalar. Bu maratona katılırken “kimseye bir şey kanıtlama niyetinde” olmayan Kathrine Switzer için her şey tersine dönmüştür. Pes ederse bütün gazetelerin bu olayı istedikleri gibi manipüle edeceklerini, bütün her şeyin bir medya gösterisi olduğunu yazacaklarını ve hiçbir zaman bir kadının maraton koşabileceğine inanmayacaklarını ve hiçbir zaman da kadınlara bu iznin verilmeyeceğini düşünür. Ve devam eder. Korkusu ve utancı öfkeye dönüşmüştür.
Herkes bağırıyordu. Arkamızdaki kamyondaki gazetecilerin sürücüye “Peşinden git, peşinden git!” diye bağırdığını duyabiliyordum. Sürücü hızlandı, debriyajı fırlattı ve kamyonun büküldüğünü duydum ve maalesef fotoğrafçılar, tripodlar ve krank kameralarının yere düştüğünü duydum.
Katherine, Arnie Briggs’e döner ve ne olursa olsun yarışı bitireceğini söyler. Arnie Briggs; “Öyleyse ilk iş temponu düşür. Ne zaman bitireceğini kafana takma, zamanlamayı boşver. Sadece varış noktasını hedefle” der. Sevgilisi Tom Miller ise birkaç dakika önceki kahramanlığından pişman ve her pişmanlığı için suçlayacak bir kadın bulmayı hayat pratiği haline getirmiş pek çok erkek gibi olanlar için Kathrine Switzer’ı suçlar; “Başımı derde soktun! Bir görevliye saldırdım ve bu yüzden Atletizm Birliği’nde atılabilirim.”. Bu sözler karşısında Kathrine Switzer biraz üzülür ama haklı olarak daha çok sinirlenir; “Görevliye vuran sensin Tom. Ben değilim.”. Beklemediği bu cevap karşısında Tom Miller, “Olimpiyat takımına alınmazsam bu senin yüzünden olacak. Zaten çok yavaş koşuyorsun” der ve hızla uzaklaşır.
Saatler geçer, kilometreler tükenmek bilmez. Kathrine Switzer için parkur bitmek bilmeyen bir yola dönüşür ama o temposuna sadık, Arnie Briggs’in dediği gibi yavaş yavaş koşmaya devam eder. Yolu yarıladıkları noktada, Ezop fabllarının canlı örneği Tom Miller biraz ilerde koşmayı bırakmış yürümektedir. Kathrine Switzer yanına yaklaştığında ona seslenir ve yürüyerek eşlik etmesini ister. Yavaş da olsa tutturduğu tempoyu bırakmak istemeyen Kathrine Switzer yoluna devam eder. Su toplayan ayaklarının acısına, uğradığı saldırının dehşetine ve dırdırcı sevgilisine rağmen 42 kilometrelik koşuyu bitirmeye ant içmiştir.
“Çünkü kadınlar da burada koşmayı hak ediyor.”
Yarışa başladıktan 4 saat, 20 dakika sonra BİTİŞ yazan çizgi görüş alanına girer. Sonuncu olarak da olsa gerçekten başarmıştır. Bitiş çizgisinde onları bekleyen gazetecilerin soru yağmuru başlar;
“Bu yarışa katılmanın sebebi neydi?”
“Çünkü koşmayı seviyorum.”
“Tamam ama bunun için neden Boston Maratonu’na kayıt oldun ki?”
“Çünkü kadınlar da burada koşmayı hak ediyor.”
“Tekrar koşacak mısın?”
“Evet.”
“Takımınızı diskalifiye edecekler.”
“O zaman başka bir takım kurarız.”
“Süfrajet misin?”
“Oy hakkımızı kazanalı epey oldu.”.
Ertesi günlerde cinsiyetçilikte geri kalmayan gazeteler Kathrine Switzer için Koşu Sevdalısı Hanım Maratonu Bastı diye başlık atarken “kız gibi bir coşkuyla” sorularını yanıtlamış olduğunu yazarlar. Aynı haberde Boston Atletizm Derneği’nin yarış direktörü Will Clooney’nin akıllara zarar şu yorumuna da yer verilmiştir; “Kadınlar maratonda yer alamaz çünkü kurallar bunu yasaklıyor. Kurallarımız olmasaydı toplum kaos içinde olurdu. Kuralları ben koymuyorum ama onların işlemesi için elimden geleni yapıyorum. Eğer o kız benim kızım olsaydı onu pataklardım.”
Bu olaydan sonra Amatör Atletizm Birliği kadınları erkeklerin katıldığı bütün yarışlardan, ve dolayısıyla maratona katılmaktan da, men eder ve bu kuralı çiğneyenlerin herhangi bir yarışa katılma haklarını kaybedeceklerini ilan eder. Kathrine Switzer’ın da dahil olduğu bir grup koşucu kadının bu kuralın kalkması için verdikleri çaba 1972 yılında kazanımla sonuçlanır. Kadınlar 1972 yılında ilk defa resmi olarak Boston Maratonu’na katılmaya hak kazanırlar. *Roberta ‘Bobbi’ Gibb, kayıt dışı olarak 1966 yılında Boston Maratonu’nda koşan ilk kadın olmuştur. Yarışın başlama noktasında çalıların arkasında saklanmış, işaret tabancası ateşlendikten yarım saat sonra, koşucuların yarısı ilerleyip geçmişken parkura atlamış ve yarışı 3 saat 21 dakika sonunda tamamlamıştır.
Kanuni Sultan Süleyman’ın “Tasasız Kızı” Raziye Sultan Kimdir?
