Harap Meydanı
okçular, dağladığın gönlümü terk ediyor
bildiğin gibi savaş henüz kazanılmış değil.
ikinci bir emre kadar, öpmek yasak
ama ne yazık ki
çoktan asmışım yüzünü, bir tablo gibi ömrüme.
belli ki emir’i dinlemediğim için kaybedeceğim.
hem savaşı, hem seni, hem kendimi.
etrafta ölüm sessizliği
onca yaralar açıldı, kimse ağlamıyor
sesin bir veda gibi patlıyor kulaklarımda
gömülmeye başlıyorum, göğsümde açtığın hendeğe.
oysa bu toprak değerli değil, içinde sen olmayınca.
senato toplanmış senaryomuzu belirliyor
oysa benim repliğimde hiç kelime yok,
sana bakarken bile.
devrim yazmışlar ama sakın söyleme!
germişsin kaşlarını, gözlerin devriliyor nato’ya.
asıl savaş şimdi başlıyor, Allah Allah Allah…
bir kurşun bir kurşunu kucaklıyor işte,
milyonda bir kere.
elin elime bir türlü rastlamıyor
esir düştüm çehrene, sanki bedir!
kim öğretti sana ayrılığı?
ayırmıyorsun ikiye, ne zeytini ne dalı
uzaklardan bir anne çığlığı;
barış, barış, barış.
cephanem boş, hiç kelimem kalmadı
şehir düşsün mü istiyorsun, şehit
ülkeler toplanmış ikimize bakıyor
bu savaşı başlatan, ayrılık sunan ellerin
beyaz bir mendil sallasın artık vuslatımıza
bağrımdaki ateşi kesmek bir lafına bakıyor
durma adımı bağır, durma!
belli ki dayanacak gücüm kalmadı bu meydanda.
Rabia Bulduk
Rabia Bulduk’un Diğer Yazıları İçin Tıklayın…
